Veda ile başladı,Veda ile geldik kitabın 5. ve son cildine;
Bu Vedayı okurlar kabul edecekmi ?….
Her şey sona erdi ve başladı hikâyemiz.
Eskimiş bir albümde yer alan onlarca fotoğrafın bir hikâyesi vardır, tıpkı bu ailenin her ferdinin sahip olduğu hisler gibi. Yaşadılar, yaşamaya çalıştılar ve en çok da onlar savaştılar.
Aymira ve Kamer’in hikâyesinde sesini duyduğumuz çok kişi vardı. O caddenin güzel çocukları, yaralı ruhları; bir masanın etrafında toplanabilmeyi başaran, gözleri kırgın bakan ama kalpleri dikişli yaşamlar… Dünya onların üzerine yıkılmış olduğunda bile birbirleri için dünyaları yakmayı bilen savaşçılar.
“Sarıldım ruhuna, sevdim saçlarını ve öptüm gözlerinden. Bunu yaşadım ve bunu öğrendim senden. Ne veda ne bir merhaba, en çok biz vardık kırılmasın diye dokunamadığım duvardaki çerçevede.”
Alıntı
“Sarıldım ruhuna, sevdim saçlarını ve öptüm gözlerinden. Bunu yaşadım ve bunu öğrendim senden. Ne veda ne bir merhaba, en çok pis vardı kırılmasın diye Dokunamadığım duvardaki çerçevede.”
Duraksadım. Anne olacaktım, annemi bilemeden ,anne sevgisi tatmadan anne olacaktım evet.
İçim üşüdü. Fakat kelimeler değil gerçekler üşütüyordu canımızı. Ağzımızla inkar edip de yüreğimizle savunamadığımız gerçekler. Biz acımaya alıştık ama ne de olsa açıdan doğmuştuk.
Kalbin yönü daima gökteki kameri gösterir.
“Mutluluk”,dedi ezbere bildiği bir şeymiş gibi ama değildi.”Her insana uğrar ama kiminde baki kiminde yarım kalır ,iz bırakır gider…
Benim ruhum izlerle dolu.”