Bazı sırlar asla kaybolmaz.

 

Iris ve Gabriel her şeye sahip gibi görünüyor: Britanya kırsalında güzel bir ev, Yunanistan’da mutlu bir şekilde çalışan bir kız ve sık sık birlikte tatil yaptıkları Paris’ten iyi arkadaşlar Laure ve Pierre. Ancak genç bir adam yakındaki bir taş ocağında trajik bir kaza geçirdiğinde, onu bulan ve son sözlerini duyan kişi Gabriel olur ve Gabriel’e suçlu bir yük kalır.

 

Iris, kocasının travmasını hafifletmeye çalışırken beklenmedik bir misafirle karşılaşırlar.

 

Iris ve Gabriel, Laure’un ihtiyacı olduğu sürece kalması konusunda ısrar ediyor.

 

Ancak onlarla birlikte inişli çıkışlı bir geçmişi olan bahçıvanları da gelir.

 

özet ve yorum

 

Hikayemiz, Laure’un Iris ve Gabriel’in evinde davetsiz bir misafir olmasıyla başlıyor. Laure ve kocası Pierre birbirlerinden biraz zaman ayırıyorlar ve Laure çok perişan ve muhtaç durumda.

 

Yalnızca üç haftalık bir kalış süresi çok daha uzun bir süreye dönüşür.

 

Ayrıca Laure’un Iris ve Gabriel’le kaldığı süre boyunca Gabriel’in de kişisel bir kriz yaşadığını görüyoruz.

 

Kitap-dan Kısa Alıntı

 

Hugh kadehini yeniden kaldırdı. ‘Iris, Gabriel, tam bir yaz mevsimiydi. Daha mutlu zamanlara şerefe.’

 

Bir sessizlik oldu. Gabriel boğazını temizledi.

 

Teşekkür ederim Hugh. Az önce söylediğin gibi…’

 

Şiddetli bir patlama ve ardından ağaçlardan uçan kuşların panik dolu hışırtısı, sözlerinin geri kalanını bastırdı. Iris’in kalbi hâlâ havada titreşen patlamanın yankısı gibi çarpıyordu. Sonra ortalık ölüm sessizliğine büründü.

 

Birkaç saniyeliğine zamanda donmuş gibi görünen hareketsiz bir tablo oluşturdular. Ellerinde birer şampanya kadehi olan Gabriel ve Hugh, başlarını patlama sesinin geldiği yöne çevirmişlerdi. Iris’in gözlerindeki şok Laure’ninkini yansıtıyordu.

 

Bebek Hamish bile emme sesleri çıkarmayı bıraktı ve çocuğunu koruma içgüdüsü otomatik olarak devreye giren Laure ona daha sıkı sarıldı. Kendine güvenerek yeniden içmeye başladı, bacaklarını battaniyesinin altında tekmeleyerek hareketsizlikteki tek hareketti bu.

 

“Umarım orası ev değildir” diye şaka yapan Laure, patlamanın onlarda yarattığı şoku ortadan kaldırdı. “Bunca çabamıza rağmen hayır.”

 

“Belki de yapmalıyım…” Hugh bir şey dikkatini çekince aniden durdu. Iris onun bakışlarını takip etti ve siyah dumanın havaya yükseldiğini gördü.

 

Uzaklardan bir siren sesi yavaş yavaş artmaya başladı.

 

Gabriel Hugh’a döndü. “Gidip bir bakalım mı?”

 

“Hayır” dedi İris. ‘Üzülmeyin.’

 

Laure endişeli bir bakışla, “En başından beri Hugh’a karşı dürüst olmalıydım” dedi.

 

‘Artık hiçbir önemi yok. Joseph yarın gidiyor, değil mi?’

 

“Yeterince ayıksa.” Hamish’i omzuna koydu ve sırtını okşadı ve Iris onun vaftiz ve bunun ne kadar harika olduğu hakkındaki konuşmalarını dinlerken, vücudunda son derece hoş bir duygu dolaştı. Aylardır ilk kez huzuru tattı.

 

“Ah, geri döndüler!” Laure bağırdı.