Gün, her zamanki gibi başlamıştı.

 

Tren koridorunun öbür ucundaki adam beni büyüleyene dek.

 

Küçük dağları o yaratmış gibi telefonda birine bağırıyordu.

 

O takım elbiseli, kibirli adam kendini ne sanıyordu, Tanrı mı?

 

Aslında bir tanrıya benziyordu. O kadar.

 

Durağı geldiğinde aniden kalkıp gitti. O kadar aniydi ki telefonunu düşürdü.

 

Telefonunu ben almış olabilirim.

 

Tüm fotoğraflarını karıştırmış ve birkaç numarayı aramış da olabilirim.

 

Geri verecek cesareti toplayana kadar gizemli adamın telefonunu günlerce tutmuş olabilirim.

 

Şehrin öbür ucundaki havalı şirketine kendimi sürüklediğimdeyse beni görmeyi reddetti.

 

Ben de telefonu küstah pisliğin ofisine bıraktım.

 

Bu arada telefonunda edepsiz bir fotoğraf bırakmış olabilirim.

 

Mesaj atmasını beklemiyordum.

 

Konuşmalarımızın bu kadar ateşli olmasını beklemiyordum.

 

İkimiz ancak bu kadar zıt olabilirdik.

 

Fakat zıt kutuplar hakkında ne söylediklerini bilirsiniz.

 

Yüz yüze geldiğimizde, birbirlerini çekmekten daha fazlasını yaptıklarını keşfettik: Biz, birbirimizde kaybolduk.

 

Sürüklendiğim macera beni tamamen hazırlıksız yakalamıştı. Bu macera bittiğinde kendimi bulduğum yere hazır olmam da mümkün değildi.

 

Her güzel şeyin bir sonu vardır, değil mi?

 

Bizim sonumuzsa tahmin edilemezdi.

 

 

“Graham ve Soraya’ya bayıldım! Bu kitap bittiğinde yüzümde kocaman bir gülümseme vardı. Baştan sona tahmin edemediğim sürprizlerle dolu, muhteşem bir hikâyeydi. Bu iki kadının kalemi gerçekten çok güzel, hem de romantizmi yazabiliyor ve bunu o kadar iyi yapıyorlar ki bir sonraki çalışmalarını dört gözle bekliyorum. Narsist benden beş tam yıldız aldı!”Raine Miller, New York Times çoksatan Yazarı