Bahçedeki ışıkların, sık ağaçlardan dolayı loş bir ortam yarattığı garajın köşesindeki, ahşap üstü açık çardakta oturuyordu. Cebinden çıkarttığı çakmağıyla yaktığı sigarasından ciğerlerine derin bir nefes çektiğinde, üçüncü kattaki odamın siyah tülünün arkasından onu izliyordum.

 

Sırtı bana dönük olduğu halde yüzünün aldığı şekli gözümün önüne getirebildiğime yemin edebilirdim.

 

“Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum,” dedi. Önce nefes almayı bıraktım. “Ama bazen öpünce de geçmez,” dedi. Buz kestim. …

 

Telefonu kapattıktan sonra, salıncağa yeniden dönüp, arkama yaslandım ve kısa bir süre öylece oturdum. Bir aptallık yapmıştım. Ve her nasıl olduysa, bedelini çok hafif ödüyordum. On gün önce o kumarhaneye giren Naz değildim şimdi.

 

İçimde bir yerlerde, neye ait olduğunu çözemediğim bir boşluk vardı. Önce ölüme kafa tutmuş, sonra aldığım nefesin kıymetini anlamıştım sanki. Fedakarlık ve aptallık arasındaki ince çizgiyi ben çoktan aşmıştım.

 

Nedense, iyi de olmuştu.

 

Kendimi hatırlamıştım.

 

Beni. Naz’ı.

 

Madem herkes iyiydi ve madem herkes daha da iyi olacaktı… Ben de iyi olacaktım. Kendime çok şey borçluydum en çok. Mutlu olmayı. Mesela.

 

BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ YOKTUR..