Benim adım Maya ve ben bir ay önceki aynı kız değilim.
Artık göğsümde taşıdığım bir boşluk var. Kederin neden olduğu kırık bir kalp.
Kaybın ağır ağırlığının damarlarımda dolaştığını hissettiğim, nefes almakta zorlandığım karanlık geceler, babamın soğuk, cansız elini tutarken tüm varlığımın acıyla çığlık attığını hatırladığım acı dolu anlar da var.
O halde her hikayenin bir kahramanı vardır, değil mi?
Ağzını açtığı andan itibaren nefret ettiğim bir kahraman.
Adı Alexander. O benim bulmayı hiç beklemediğim kaçınılmazım. Kırık kalbimin beni götürdüğü yer. Varlığı, dokunuşu, acımı katlanılabilir kılmak için yaptığı her şey bende sonsuza kadar iz bırakacak.
Ama biliyorum ki ben gittiğimde beni yalnızca solmakta olan bir anı olarak hatırlayacaktır.
Benim adım Alexander ve kahrolası bir kahraman değilim.
Hayatım pahasına korumam gereken küçük kalp atışlarını bile kurtaramadığım bir zamanda.
Ama eğer bunu yaparsam, onu hak ettiğime kendimi inandırırsam, yaptığım seçimler aramızdaki her şeyi mahvedecek mi?
Beni iki kez terk edemeyeceği gerçeğini kabul edecek mi?
Kısa Alıntı
Kalbiniz sizi mümkün olan her fırsatta ona yönlendirdiğinde, o kişiden uzak durmak zordur.
1.gün …
Bu otele ilk adım attığımda kalbim kırık bir haldeydi. Buraya yapmaya geldiğim şeyi yapıp ayrılacağımı düşündüm. Hiçbir komplikasyon yok, hiçbir duygu yok. Zaten içimde hissedecek pek bir şey kalmamıştı. Yine de kederle uğraşırken bu hemen hemen varsayılan durumdur, değil mi?
Bazı insanlar bunu hayatın bir gerçeği olarak görüyor ve şöyle diyor: Bir gün hepimiz öleceğiz ; bu onların umursamadığı anlamına gelmiyor. Öte yandan, bazı insanlar için bu diğerlerinden daha zordur. Kırık bir kalple yaşıyorlar, bir parçaları sonsuza dek kaybolmuş; bu, umursayanların sadece onlar olduğu anlamına gelmiyor.
- gün …
Yatağımda uzanırken, kara bulutların yavaşça aralanmasını ve küçük bir güneş ışığının aralarından süzülüp odama girmesini izledim. Daha iyi bir gün, daha kolay bir gün için söz verecek hiçbir şey yapmadı.
Kendime düşünmek, hatırlamak için bir dakika dahi ayırmadan kalktım ve şehrin her yerinde geçireceğim uzun bir günde, bulmak istemediğim birini aramaya hazırlandım.
Ben hala hazırlanmaya devam ederken kapının çalındığını duydum.
“Günaydın Bayan Hart, kahvaltınız.”
“Bir yanlışlık olmuş olmalı, hiçbir şey sipariş etmedim” dedim kafam karışarak.
“Bu, oda sorunu için özür dilemek için ücretsizdir.”
Kahvaltı arabasını içeri alabilmesi için geri çekildim. Kapıyı kapatmadan onu oturma alanına kadar takip ettim.
“Tepsiyi nereye koymamı istersiniz Bayan Hart?”
“Ah, sehpa iyi olurdu, teşekkürler.”
Aramıza biraz mesafe koydum ve dolu tepsiyi masanın üzerine nasıl yerleştirdiğini, her şeyi mükemmel bir şekilde nasıl düzenlediğini izledim.
İşi bitince bana döndü ve gülümsedi.