“Sarılan yaralar kapanırdı.

Benim yaram ise ne sarılmıştı

ne kapanmıştı.

Öylece duruyordu.

Sessiz ama en derinde…”

 

Babaları asker olduğu için aynı lojmanda büyümüş Murathan ve Gökçen’in kendilerine kurdukları dünyada başka kimseye yer yoktu. Burada sadece Pamuk ve Kepçük vardı. Bir anda aldıkları acı bir haberle kurdukları bu dünya yerle bir olurken kendilerini hiç bilmedikleri hayatlarda bulmaları o an için her şeyin sonu gibi görünüyordu.

 

Aradan geçen yirmi yılın sonunda aynı şehirde Gökçen, doktor; Murathan ise özel kuvvetler askeri olmuştu. Karşılaştıkları an aslında hiçbir şeyin mazide yitip gitmediğini anlayacaklardı.

 

Mazi soğuk, kalpler ise hâlâ sıcaktı.

 

Murathan ve Gökçen için artık sadece iki seçenek vardı: