Nietzsche bu eserinde şöyle der:
“… Gönül isterdi ki, Wagner Parsifal ile, bu son tiyatro yapıtı ve satir dramı ile eğlendirmeyi amaçlamış olsun; gönül isterdi ki, trajedi yazarı Wagner bu yapıtla ezelden beri insanı ürperten yeryüzündeki ciddiyetin ve yeryüzündeki feryadın, çile ve ızdırap çekme idealinin kışlık doğasındaki nihayet aşılmış olan en aptalca şeklinin, trajedinin taşkın parodisini yapmış olsun bilerek; böylece kendisine layık ve yaraşır bir biçimde bizden, kendisinden ve her şeyden önce trajediden vedalaşmış olsun.”
Wagner’in müziğini eleştirmektedir. Ele aldığı bu müzikle birlikte Alman toplumunun yapısını, düşüncelerini geniş bir şekilde incelemektedir.
Biraz olsun, kendimi rahatlatmak istiyorum. Bu yazımda Wagner’i harcamak pahasına, Bizet’yi övmem yalnızca salt kötülükten kaynaklanmıyor. Birçok şaka arasından şakaya hiç de gelmeyecek bir konuyu gündeme getiriyorum. Wagner’e sırt çevirmek benim için bir yazgıydı.
Herhangi bir şeyi sonradan yeniden sevebilmek ise bir utku. Belki de hiç kimse Wagner’cilikle bu denli tehlikeli bir biçimde bütünleşmemiş, hiç kimse Wagner’ciliğe karşı koymada bu denli güçlü bir biçimde direnmemiş ve hiç kimse ondan kurtulduğuna bu denli çok sevinmemiştir. Uzun bir öykü!
Wagner’e Karşı); 1888’de Ecce Homo adlı yapıtlan yayımlandı. 1886’dan beri yazmakta olduğunu arkadaşlarına söylediği Der Wille zur Macht (Güç İstenci) adlı yapıtından taslaklar, aforizmalar ve parçalar kalmıştır.
Nietzsche’nin özgün yanı, Batı. uygarlığının temel felsefi sorunlarını köktenci bir kuşkuyla ele almasıdır. Nietzsche, bilginin (bilim), varlığın (Batı.’ya özgü apaçık hakikatleri ve nihayet eylemin (ahlak ve siyaset) yeniden sorun haline getirilmesine olanak sağladı.
Kantcı eleştirinin sonucunu daha ilerilere vardıran Nietzscheci eleştiri, giderek Kantcı eleştirinin kendisine yöneldi; aklın sözde önsel kategorilerini kabul etmeyerek bunların, bedensel ve sosyoekonomik kökenli, salt ‘yaşamsal’ zorunluluklardan başka bir şey olmadığım ileri sürdü.