Vera mutlu… bekle, hayır. Öyle olsaydı, bu komik olmazdı. Baştan başlayalım… Vera orta derecede mutlu. Annesi bile ne yaptığını anlamasa da sevdiği bir işi vardır.

 

Eteğin çok yakışıp yakışmadığını bildiren birileri kadar çok az arkadaşı var. Bir de Pazar kahvaltılarını yatakta paylaşacağı bir erkek arkadaşı var. Aslında, hayatın o kadar da kötü görünmüyor, değil mi?

 

Tek ihtiyacın olan bir rahip, çok mavi gözler ve en kötü düşmanın onu mahvetmesini istemeyeceğin bir elbise. Şans eseri, her şey ters gittiğinde, Vera’nın müziği kalmıştır.

 

Alıntı

 

Evet, evet, hadi ama bu kadar ciddi olma kadın, gülümseyince daha güzel oluyorsun.

 

Elini belime koydu ve sevecen bir hareket gibi görünen hareket, tam anlamıyla bir kalça okşamasına dönüştü.

 

“Peder, çok fazla günah almıyor musun?”

 

O küçük el..Onu hak ettiğinden daha büyük bir incelikle itiyorum.

 

Oh, kızım, bugün siz kızlar gerçekten hiçbir şeye dayanamıyorsunuz.

 

Her şey seni rahatsız ediyor.

 

Bu yüzden evlilikler artık uzun sürmüyor.

 

Böyle bir söze cevap verecek zamanım bile yok. Kapıya doğru iki adım atar atmaz elini koluna koyduğunu ve sonra yüzünün üstüne çöktüğünü görüyorum.

 

“peder, iyi misin?” Ona olabildiğince hızlı yaklaşıyorum.

 

Hareket etmiyor.

 

Eğilip ters çevirmeye çalışıyorum.

 

Bir varili hareket ettirmeye çalışmak gibi, bu yüzden diz çökmeyi tercih ediyorum ki bu da vakumlu bir parti elbisesiyle dolu olduğunuzda kolay değil.