“…hiçbirimiz bu kan ve çürümüşlük kokusunun yatak odalarımıza kadar daldığının, sevişmelerimizin içine sızdığının, o sevişmeleri doğrayıp porsuttuğunun bilincinde değildik…”
Ruh Üşümesi (1991); Adalet Ağaoğlu’nun Yazsonu(1980) romanındaki ” … hiçbirimiz bu kan ve çürümüşlük kokusunun yatak odalarımıza kadar daldığının…” diye başlayan cümlesinden hareketle bestelediği oda-romanı.
Roman,aynı restoranda birbaşlarına yemek yiyen biri kadın diğeri erkek iki ana karakterin zihinlerini iki çalgılı bir oda-müziği gibi konuşturan bir yazarın klavyesinden sarsıcı bir insanlık durumu bestesi…
Adalet Ağaoğlu (1929); ’50’li yıllarda başlayan oyun yazarlığından ’70 sonrasında hız alan roman, öykü, deneme ve günce yazarlığına, Cumhuriyet yazınımızın en önde gelen modern klasiklerindendir.
(cesur ve soğukkanlı, atak ve ürkek) “Sakın bademli tavuktan ısmarlamayın,” dedi kadın, “çok acı!”
Adam, gözlerini incelediği yemek listesinden kurtarıp karşısında oturana çevirdi. Tanışıyorlar mıydı? Fakat, hangi anlamda lütfen? Adam, bakıyor:
Bir kadın. Eli yüzü düzgünce; okumuş yazmış belli. Bakıyor. Yaşı belirsiz. Ancak, dışarıda tek başına yemek yiyebilecek kadar yaşlı, cesur ve özgür. Kadın da bakmadan görüyor şimdi: Soğukkanlı, kolay irkilmeyen, kolay umutlanmayan ve kolay yok olmayan bir adam.