Nermin Yıldırım okura bu kez garip bir Ev’in; hemşirelerin “abla”, hastaların “misafir”, başhekimin “baba” diye adlandırıldığı, her geçen gün daha katı kurallarla yönetilen tuhaf ama bir yandan da çok tanıdık bir akıl hastanesinin kapılarını aralıyor.

 

Biri Ev sahibi, diğeri misafir, biri genç, diğeri yaşlı, biri geçmişe, diğeri geleceğe bakan Esin ve Rikkat’ten hareketle, içeridekilerin ve dışarıdakilerin, tek tek çıldırmaktan vazgeçip topluca delirenlerin buruk, muzip ve her şeye rağmen ümit dolu hikayesini anlatıyor.

 

Yıldırım, Misafir’de yetkin ve zengin diliyle, yakın geleceğe dair ürkütücü, tuhaf ama bir o kadar da tanıdık bir dünya yaratıyor. Baskıcı bir düzende, bir akıl hastanesinde kurduğu bu dünya, dış dünyanın hem bir parçası hem de ta kendisi gibi görünüyor.

 

Yıldırım, sızının ve şifanın hikâyesini, o derin anlatımıyla, incelikle, şefkatle dokuyor.

 

Özet

 

Kitabı iki kişinin ağzından okuyoruz.

 

Biri “misafir”olan hasta Esin,diğeri “evsabi”hemşire Rikkat.

 

Esin Ev’e nasıl geldiğinin farkında değil,neden burada,niye geldi,annesi nerede?Hafızasının bir kısmı kayıp hatırlamaya çalıştıkça ,gözünün önüne bir takım görüntüler geldikçe krize girmekte ,sakinleşmesi için onu “Mavi Oda’da “istirahata alıyorlar!

 

Burada ne yapılıyor,nasıl bir tedavi uygulanıyor başhekim ve bir iki doktordan başka bilen yok.

 

Rikkat abla altmışlı yaşlarda bir kadın..Hep birilerini bekleyen,birilerinin gölgesinde kalan,ilk aşkını bile yaşayamayan,hayatı yaşamadan ölüme yaklaşan bir kadın.Hayatta hep bir şeyleri kaçırmış,yıllarca birilerini özellikle de ilk aşkını beklemiş.

 

Abisinin çok samimi arkadaşı,beraber büyüdükleri,evin ikinci oğlu Asım.Belki de bir gece ansızın ,vefat eden annesinin gelmesi Rikkat’in bu bitmek bilmeyen özlemleri ve bekleyişlerindendir .