Bize düşen, düştüğümüz yerde beklemek oldu hep.
Bekleyecektik ve beklenenler asla gelmeyecekti. Gelecek dedikleri şey, olmayanlar, gelmeyenler ve kaybedilenler üzerine inşa edilecekti.
Soğuk, karanlık, yalnız ve tedirgin koridorların çatlak duvarlarına asılmış birer gölgeydik bu hayatta.
Bir fotoğraf kadrajının dışında bırakılmış sevimsiz bir detay,
devam zorunluluğu olmayan sıkıcı bir derstik.
Öğrenemediler.
Onlar bizden vazgeçtiler.
Vazgeçtiler ve kazandılar.
Biz kaybettik. Yine de vazgeçmedik.
Her seferinde daha güzel kaybettik.
En güzel biz kaybettik…
İçime gökyüzü doldu benim. Tam şu an, şu iç burkan karanlığın içinde sıkışıp kalmışken. Bu duyguyla yaşıyorum ya ben hep, bir şeylerin içinde sıkışıp kalmışlık hissi. O bir şeyleri yarıp, ikiye ayırıp, arasından hızla uzaklaşmak isteği. Herkes gibi.
Sonra duruyorum öyle, durduğum yerde parçalara ayrılıyorum. Seyrediyorum o parçaları. Bir zamanlar sevilmiştim oysa ben. Dünya sevgisiz bir yer değil, sevebilenlerin nefesi kesiliyor sadece. İçerde sıkışıp kalıyorlar. Yoruyor sevmek, anlıyor musun?
Sevilmiştim ben, bundan eminim. Bir insan karanlığın ortasında bile gökyüzüyle dolabilir sevildiğini hatırlayınca. Şu an yalnızsam da buna tutunuyorum.
Zifiri karanlık da olsa, gözlerin bağlıyken bile vardır gökyüzü, görmek zorunda değilsin. Sen bir kere sevmiştin beni ve bu benim için gökyüzü var demekti.