Eşler ve kızlar, Gaskell’ın son romanı olur, aynı zamanda onun baş eseri olarak da kabul edilir.
On dokuzuncu yüzyıl İngiltere’sinin taşrasında geçen, birbirinden farklı ancak birlikte yaşayan iki ailenin yaşamını anlatan bu roman, keskin gözlemler ve sempatik karakter incelemeleriyle dolu.
Her ne kadar son derece büyük bir ciddiyetle de dolu olsa, içindeki hakim tarz komedidir.
İnsancıl ve ilerici görüşleriyle ünlenen Gaskell, 1820’lerin sonlarını, dünyanın ve ailelerin değişmeye başladığı o günleri, inanılmaz bir açıklıkla ve bu açıklığı destekleyen bir üslupla anlatmıştır.
Çocukluğun eski, sıkıcı işleriyle başlayalım. Ülkenin birinde bir eyalet vardı ve o eyalette bir şehir vardı ve o şehirde bir ev vardı ve o evde bir oda vardı ve o odada bir yatak vardı ve o yatakta küçük bir kız yatıyordu; tamamen uyanıktı ve kalkmaya can atıyordu ama yan odadaki görünmeyen güçten bir saat gibi kendi kendine uyandığı ve ondan sonra ev halkına çok az huzur bıraktığı saat olan altıya kadar,uykusunun bozulmaması gereken o Betty’den korktuğu için buna cesaret edemiyordu.
Bir Haziran sabahıydı ve erken olmasına rağmen oda, güneşli bir sıcaklık ve ışıkla doluydu.