Konuları arasında İkinci Dünya Savaşının öncesi var, kendisi var, sonrası var. “Savaşa girdik, giriyoruz” günleri, Trakya sınırındaki köprülerin atılması, İstanbul’un boşaltılması, “Karartma Geceleri”, opera geceleri, Köy Enstitüleri devrimi, Irkçılık-Turancılık davası, Tan gazetesinin basılması, çok partili hayatın ilk seçimi, dönemin olaylarını kapsıyor.
Yazarımız babasının da mesleği(milletvekili) ve yaşadığı çevre gereği olaylara yakın ve duyarlı olmuş. Bu kitabı en değerli kılan yanı ise olayların kendisinden çok halka ve dönemin insanlarına etkilerini, dönemdeki algı ve yaşam biçimlerini bir aile ve o ailedeki çocuk üzerinden bizim de yaşayabilmemiz. O çocuğun yaşadığı olaylar ve bu olayların fotoğraflı kanıtları üzerinden anlatılanların zihnimizde canlanması da daha bir harika
Geçim güçlüğü ülkenin her köşesini zorluyordu. Fakat bundan şikayetler basına yansımıyordu. Gazete ve dergiler, şikayetlerden söz etmek şöyle dursun, ülkenin Abdülhamit sayesinde çok iyi durumda olduğunu öne süren ısmarlama yayınlar yapmaya devam ediyordu.
O zamanların milletvekilleri (mebusluğu), orta halli bir ailenin hayatına fazla bir şeyler katacak imkan sağlamazdı. Babam, Meclis binasına gene Uray Otobüsü ile gidiyordu. Biz çocuklar, pençeli ayakkabı giymeye devam ediyorduk.
Hiçbir öğrencinin giyimiyle kuşamıyla başkalarına karşı üstünlük görüntüsü vermemesi isteniyordu. Öğrencilikte üstünlük, çalışkanlıkla, bilgiyle, başarıyla kendini göstermeliydi.
Dönemin adı geçenleri arasında da, Atatürk’ten İnönü’ye, Churchill’den Stalin’e, Hitler’den Mussolini’ye, Roosevelt’ten Nazım Hikmet’e, Sabahattin Ali’den Nihal Atsız’a kadar, zamanın birçok ünlü kişisi var.
Tarzan, “Şirley”, Münir Nurettin, Safiye Ayla, Hamiyet Yüceses, Arsen Lüpen, Cingöz Recai, Fenerbahçeli Cihat, Beşiktaşlı Hakkı da dahil… Ve tabii, Altan Öymen’in babası Hıfzı rahman Raşid, annesi Nezaket Öymen, kardeşleri Örsan Öymen ve Gülden (Öymen) Hacaloğlu da, yazarın anlattığı kişiler arasında.
Babamla gezerken Herkes telaşlanmıştı Babam dedi ki; bak Bak Atatürk… baktım ama göremedim Gösterdiği yerde yedi sekiz kişi birlikte yürüyordu.
hangisi Atatürk’tü hiç biri, o heykellere benzemiyordu. Babam: İşte İşte ortadaki,diyordu.Ortadaki yavaş yürüyor,diğerlerinin bazılarından da kısa boyluydu gülümsüyordu. Atatürk gerçekten o muydu? İnanamamıştım babam tekrar tekrar anlattı.
Atatürk’ün büyüklüğü boyunda,bosunda ve yüzünde değildi, yaptıkların daydı. Atatürk ülkeyi düşmanlardan kurtarmıştı. O başımızdayken her şey daha iyi olacaktı…