Azerbaycan lı yazar Samira Ashraf’ın “Babam, Teyzem ve Sergey” ilk öyküsü…
Bugün ıssız, karanlık bir köşeye çekildim ve çok ağladım. Bu dünün ya da bu günün sonucu değil, yıllardır kalbimde yarattığı acıydı. Yalnızdım. Eski filozoflardan günümüzün en yaygın sözüne kadar herkesin ağzından kaçırdığı “İnsan hep yalnızdır” sözünü hatırlasam da teselli bulamıyordum…
Bugün babamın ölümünün birinci yıl dönümü. Hayatın en kötü yönlerini gören bir insan 60 yıl yaşama gücüne sahipti. Onunla ilgili bir şey hatırlamak zordu. Babam bir öğretmendi. Arada yazarlıkla uğraştı. Sanatımdan dolayı ailede ona en yakın ben olduğum için annem balkondaki dolaptaki evrak ve eşyaları imha etmemi istedi. Dolabın ahşap kapaklarını açtığımda işlevsel bir arşiv gördüm.
Babamın farklı zamanlara ait el yazmalarını, yüzlerce sararmış gazete ve resimleri, ona bağışlanan çeşitli kitapları… El yazmaları, resimler, gazeteler dışında her şeyi attım. Özellikle kendisine bağışlanan kitapları sayfalarına bakmadan çöpe attım. Kapağında ceylanlar, kuşlar ve ağaçlar olan kitaplar, yazarın yeteneksizliğini açıkça yansıtıyordu.
Islak bir bezle temizlik yaparken boş bir dolabın karanlık bir köşesindeki bir ayakkabı kutusundan çıkan büyük, beyaz bir kutu gördüm. Büyük olasılıkla, içinde bir kağıt şahin de vardı. Kötü bir ayak üzerinde eski bir ayakkabı olurdu. Kalın tozla kaplıydı. Halatı çeker çekmez kırıldı. Kutuyu birkaç kez ıslak bir bezle sildim.
Kalın toz zemine katmanlar halinde düştü. Kutuyu açmaya çekindim. Orada bana ait olmayan bir şeyle karşılaşmaktan korkuyordum. Onu yere koydum ve birkaç dakika sessizce oturdum. Sanki yanımda bir kutu değil de suskun bir insan varmış gibiydi.