Aşk, kalbin zaferine karşılık, beynin beyaz bayrağı dalgalandırmasıdır.

 

Kalbiniz bir başka kalbe tutulup artık ondan bir parça olduğunda sevginiz, görünmez bir kelepçe olup sizi birbirinize tutsak ediyordu. O kalple aynı hislere ev sahipliği yapıyor, birken biz oluyordunuz. Hele de dünyanın en güzel ateşkesinin altındaki iki imzadan birinin sahibiyseniz… Ne diyordu mesela, bu buram buram aşk kokan ateşkesin üçüncü maddesi?

 

“Ne yaşanırsa yaşansın, aradaki sevgi bağının sonsuza dek kopmayacağına karar verilmiştir.”

 

Aşk, sorunlar deryasında kimi zaman boğulmaktı. Mühim olan, bu deryada bile sevgi bağının sağlam tutulmasıydı. Peki, altında afili imzaları olan Irmak Koçarslan ve Savaş Suaderoğlu bu ateşkesi yerine getirebilecekler miydi?

 

Yoksa son maddenin acizliğine uğrayacak birisi mi olacaktı?

 

Bu yaşıma kadar aşkı hep tozpembe hayal eden ben, yarı yarıya tutturmuş sayılırdım. Pembe değildi ama tozdan ibaret olduğu doğruydu.

 

“Hepimiz, seçimlerimizle şekil alan kaderlere sahibiz. Bazı olayların gerçekleşmesi içinse bir aracı gerekir. Böyle düşün. Ben zaten olacak olanların küçük bir aracısıydım. Daha fazlası değil.”