Bazı kitaplar vardır ki onu eleştirmeye veya üzerine konuşmaya hiç gerek yoktur.

 

İşte Yu Hua nın kitabı da onlardan birisi.

 

 

Kitap yayımlanır yayımlanmaz Çin’de yasaklanır. Sonra filmi yapılıyor, hızını alamayan devlet anında filmi de yasaklanıyor. Bir ülkenin yüzleşmekten ve başkalarının da haberdar olmasından korktuğu utanç dolu bir geçmişe sahip olması ne acı.

 

Konusuna gelecek olursak, olaylar, Çin’de köyleri gezip köylülerden dinlediği hikâyelerle halk şarkıları derleyen bir gezginin, kitabın kalanındaki anlatıcımız olacak olan Fugui ile karşılaşması ve Fugui’nin ona anlattıklarıyla gelişiyor.

 

Aile servetini yiyip bitiren ve gençlik günlerinde, hayatın ona neler sunacağından habersizdir elbette Fugui. 

 

Yaşlı öküzüyle tarlasını sürerken tanıştığı bir yabancıya hayatından söz etmeye başladığında, Ukela şımarık bir gencin başına gelenleri sayıp dökecektir: Fugui, kendisiyle birlikte altı insanın hayatını, kaderin sürprizlerini, yaşamın acılarını ve sevinçlerini anlatır.

 

Onun dilinden daha doğru bir ifadeyle Yu Hua’nın kaleminden dökülenler, insanlık durumlarına dair epik bir romana dönüşür böylece.

 

Basit bir anlatım, güçlü bir anlatı doğurur: Sabanın toprakta bıraktığı izlere benzer kâğıt üzerinde satırlar. Yaşamın her şeyi kapsaması gibi, Yaşamak da hayatı olduğu gibi kucaklar. Doğumları ve ölümleri, mutsuzlukları ve umutlarıyla…

 

Özet

 

Köylülerin şu acı çayını hep sevmişimdir. 

 

Tarlada çalışan erkeklerle iki çift laf eder, köyün kızlarının kıs kıs gülüşmeleri arasında, yürür gidersin. Bir gün bütün bir öğleden sonrayı, kavun tarlasında bekçilik eden yaşlı bir adamla laflayarak geçirdim. Oldum olası hiç bu kadar çok kavun yememiştim.

 

Yine bir defasında, yaşlı bir nine ile kapı eşiğinde oturmuştum.

 

Hasır bir sandalet örmekte olan yaşlı kadın, bir yandan da bana, ‘Kamı bumunda’ türküsünü söylemişti. En sevdiğim şey, hava kararırken köylülerin evlerinin önünde oturmaktı. diyerek devam ediyor Roman