“İki dalga geçti içinden: İlki insanı hareketsiz bırakan bir soğuk dalga, ikincisi canlılık veren bir sıcaklık… Tıpkı başımızdan geçen ender olaylarda olduğu gibi.”

 

Hem yazarı, hem çevirisi, hem de hikâyesiyle “özel” bir kitap: Buz Sarayı… İki küçük kızın dostluğunu anlatan roman, çocukluğun gizli kederini incelikle işliyor. Bitmeyen, upuzun bir kışın ortasında filizlenen bu dostluk, uçsuz bucaksız bir yalnızlığın başlangıcı oluyor.

 

Türkçenin en önemli şairlerinden Melih Cevdet Anday’a 1973 TDK Çeviri Ödülü’nü; Tarjei Vesaas’a ise 1963’te Kuzey’in Nobel Edebiyat Ödülü sayılan İskandinav Edebiyat Ödülü’nü kazandıranBuz Sarayı; soğuk, uzak bir diyarın dostlukla alevlenen sessiz şiirini dillendiriyor.

 

“Ne kadar yalın bir roman bu. Ne kadar incelikli, ne kadar güçlü… O kadar farklı, öyle biricik ki. Unutulmaz. Sıradışı…” Doris Lessing, The Independent

 

Özet

 

Siss niçin olduğunu anlamadan Unn’un yanına, yatağın kenarına oturdu. İkisi de aynanın birer ucundan tuttular, yüzlerine doğru kaldırdılar ve hareketsiz oturdular, yan yana, neredeyse yanak yanağa. Gördükleri neydi? Daha farkına varmadan birbirleriyle doluvermişlerdi. Kipriplerinin altında ışıkla ve ışınla dolu dört göz aynayı dolduruyordu.

 

Sorular çakıp çakıp yitiyordu. Bilmiyorum: Işıklar ve ışınlar, senden bana, benden sana mı, yoksa yalnızca benden sana mı yansıyor… Aynaya giriyor, sonra gene çıkıyor, bunun ne olduğu üstüne ne bir cevap, ne de bir açıklama, Bu somurtuk kırmızı dukaklar senin dudakların mı, hayır değil, benim dudaklarım, ne kadar da benziyorlar birbirlerine!