Komiser Brunetti bir gün tam da Venedik’te suç oranının azaldığını düşünürken, ansızın annesinin kaldığı bakım evinden tanıdığı bir rahibeyi karşısında bulur. Artık “eski” bir rahibe olan bu kadının beklenmeyen ziyareti sırasında anlattıkları Brunetti’yi ciddi bir sınava sokacak olaylar zincirini tetiklecektir.
Bu genç kadına rahibeliği bıraktıran şüpheler yersiz midir?
Yoksa kilisedeki kemikleşmiş, uğursuz bir çürüme ve yozlaşmaya mı işaret etmektedir?
Günah çıkarma odalarında yaşananlar, gizli tarikatlar, okullardaki din eğitiminin vardığı son nokta, Brunetti ile eşini zaten önyargıyla yaklaştıkları din konusunu daha da sorgulamaya itecektir. Donna Leon’un bu romanında ölen sadece birkaç yaşlı bakım evi sakini değil, aynı zamanda bir süredir ölüm kalım savaşı vermekte olan inançtır.
Hemen her semtinde kiliselerin olduğu Venedik’te adaleti sağlamaya çabalayan Brunetti gibi insanların karşısına bir de “kutsal” engeller dikilir.
estura* personelinin ısrarla ikinci balayı olarak adlandırdığı tatildeydi. Brunetti’yi de Venedik’te işlenecek bütün suçlarla ilgilensin diye vekâleten yerine bırakmıştı. Ama sanki suçlar da Vice Questore’yle birlikte o uçağa binip kenti terk etmiş gibiydi.
Tek ilginç suç da iki gün önce Campo San Maurizio’da gerçekleşen bir kuyumcu soygunuydu. Bebek arabalı, iyi giyimli bir çift kuyumcuya girmiş;gururu yüzünden okunan çiçeği burnunda baba, kendisinden de utangaç anneye bir pırlanta yüzük almak istediğini söylemişti.
Kadın yüzükleri birer birer denemiş, sonunda üç kıratlık bir pırlantada karar kılmış, yüzüğü bir de gün ışında görebilmek için dışarı çıkmak istemişti. Sonra da olanlar olmuştu:
Kadın dışarı çıkmış, yüzüğe gün ışığında bakmış, gülümsemiş ve kocasını çağırmıştı.