Zor bir yıldı, kabul edin. Dünyanın başına gelmedik kalmadı. 
Doğal afet, siyasi skandallar, kavga dövüş, ayaklanma, gerim gerim gerildik…

Güneşi, aydınlığı özledik…

Karamsarlık adamı hasta eder, dert, tasa ülser yapar, hüzün cildi kırıştırır, “Of”layıp durmak çevreyi kirletir!

Bir ara verin. Tatil yapın. Beyninizi gezmeye çıkartın.
Bu kitap, ister yazın okuyun, ister başka mevsim, “yazlık” havasında. Yani gevşek, sakin, neşeli…

Bir kumsalda, şezlonga uzanmış, karpuz yiyerek okuduğunuzu hayal edin.
Ve içinizi aydınlık tutun!

Tırsıyorum!
Yerde ıslak bir bez. Yatak odasının önündeyim.
İkilemim şu:

Emine Hanım yatak odasını mı temizledi, salonu mu?

Zira hangi taraf temizse, oraya girerken terliklerimi beze silmem gerekiyor. Aksi halde, yani altı ıslak terliklerle pis tarafa geçersem, “Çzamur yapiysun”
şeklinde bir eleştiri almam kaçınılmaz!

Emine Hanım Karadenizli. Bir gün bir Karadenizli oynarsam katıksız
Karadeniz şivesi konusunda ders alacağım tipte bir Karadenizli. Bazen
interkoma basıp kapıcıya bir şey söylüyor: “Ondir orda mı, odayza
gelivesuyokari,” gibilerinden.

Kapıcı dört kere tekrar ettirince kızıp, şahane bir sövgüyle kapatıyor interkomu ve bana dert yanıyor: “Anlamiyrum anlamiyrum, ne anliysun ki.” “Haklısın valla,” diyorum ama ben de anlamamış oluyorum esasında“Önder orada mı, oradaysa bir yukarı geliversin,” demiş olduğunu!

Şahane biçimde beyaz tenli, mavi gözlü, 1.80 boyunda, iri yarı ve çoğu
Karadenizli kadın gibi sert, kalın sesli Emine Hanım. Dolayısıyla kapıcı da
ben de tırsıyoruz biraz!

Temizlik günleri evdeki tüm iktidar Emine’nin. Üstelik de Ülkeyi diktatörlükle idare ediyor.