“Bir gül takıp da sevdalı her gece saçlarına

– çıktı mı deprem sanırdın ‘kara kız’ kantosuna

– titreşir kadehler camlar kırılır alkışlardan

– muammer bey’in gözdesi karantina’lı despina”…

Hemen dilimizin ucunda durur aslında Attilâ İlhan; mırıldanan bir şarkı olur, dökülüverir sokaklara. Ya da belleğimizin bir yerlerinde uslu uslu öylece oturmaktadır:

“beni de kırdılar içimden kırdılar

– karanlık camlardan sular akıyordu

– şimşekli bir boşlukta saat vurdu

– beni de kırdılar belki yalnızdılar

– belki onların da çocukluğu yoktu

– bütün şarkılara kapalıydılar

– bir genç kız değmemişti saçlarına”.

Her yeni aşk, her yeni hüzün, her yeni bahar, her yeni heyecanda canlanır içimizdeki Attilâ İlhan; o bizim şair tarafımızdır…

bir tarafım, böceklerinden yıldızlarına kadar kâinatın kalabalığını ve dünyanın dört bucağında kaynaşan insanları burnumun dibinde hissediyor,

onlarla beraberim, onların içinde; bir tarafım ise yapayalnız, öylesine yalnız ki bunu, bu hissi ömrümde ilk defa duyuyorum;

kederden boğuluyorum bazen, bir tarafım boğuluyor, bir tarafım ama boğuluyor,

bunu, bu yalnızlık duygusunu, bu kahrolası kederi yenmem lazım …

” nâzım hikmet

Üstüme varma bulutları tutamam,

Böyle paldır küldür gideceklerdir .

Gelmezsen farketmez kimseyi aramam,

Asıl sevdiklerim en içimdekilerdir.

Onlarla yaşarım eğer yaşarsam.