Thomas Mann’ın yazarlık yaşamında Venedik’te Ölüm’ün özel bir yeri vardır. 1929’da Nobel Edebiyat Ödülü’ne değer görülen Mann, Birinci Dünya Savaşı’nın hemen öncesinde yayımlanan Venedik’te Ölüm adlı uzun öyküsünde, sanatçının trajik çıkmazını işler. Dinlenmek için Venedik’e giden ünlü yazar Aschenbach, genç Polonyalı Tadzio’nun Yunan tanrılarını andıran olağanüstü güzelliği karşısında büyülenir.
Sanatçının varoluşunu aşk ve ölüm simgeleriyle harmanlayan Venedik’te Ölüm, Mann’ın derin duyarlılığının en yalın örneğidir. Luchino Visconti tarafından sinemaya da uyarlanan bu ölümsüz eseri, Behçet Necatigil’in çevirisiyle sunuyoruz.
Venedik’te Ölüm Kitap özeti
Yirminci yüzyılın en büyük Alman yazarlarından sayılan Thomas Mann, çağdaşı pek çok ünlü yazar gibi Nazi rejimine karşı aktif bir şekilde çalışmış ve bu uğurda ağır bedel de ödemiştir. 1936’da Alman vatandaşlığından çıkarılan Nobel ödüllü yazar, bilindiği gibi önce İsviçre’ye, daha sonra da 1938’de ABD’ye göç etmek zorunda kalmıştır.
Onu evrensel yapan şey, eserlerinde işlediği temaların güncelliğinden hiçbir şey kaybetmeden kuşaktan kuşağa devam ediyor olmasıdır.Thomas Mann’ın kendisi her ne kadar ileride Buddenbrooklar. Bir Ailenin Çöküşü adlı romanıyla anılacağını söylese de, Büyülü Dağ, Venedik’te Ölüm ve Doktor Faustus gibi eserler onu gerçekten evrensel bir yazar konumuna getirmiştir.
Henüz yirmi beş yaşındayken yazdığı Buddenbrooklar. Bir Ailenin Çöküşü adlı romanıyla gerek Alman Edebiyatı’na, gerek Dünya Edebiyatı’na damgasını vuran Thomas Mann, bu başarıyı eserleri arasında kuşkusuz en tanınmışı olan Venedik’te Ölüm’le de yakalamıştır.
Doktor Faustus adlı romanda anlatıldığı gibi, besteci Leverkühn’ün içine düştüğü korkunç ruh hali bir anlamda Venedik’te Ölüm adlı eserde de hâkimdir. Ancak burada sorun daha “masumca” ifade edilir: Sanat nedir? Sanatçı kimdir? Eserin özellikle ikinci bölümünde büyük şair Gustavvon Aschenbach’ın sanat anlayışı ve sanatçı kimliği öne çıkar.
Sanatçılıkla burjuva özelliklerini hayatında birleştiren Aschenbach, güzele teslim olunca ya da başka bir deyişle tutkunun esiri olunca, ruhu altüst olur ve bütün ahlak değerleri çökmeye başlar. Thomas Mann, Aschenbach’a atfettiği Neoklasisizm ile yüzyıl dönümü edebiyatına damgasını vuran décadence atmosferinden uzaklaşmayı, hatta kurtulmayı denemektedir.