Gazeteci Carl Streator, ani bebek ölümleri üzerine bir yazı dizisi hazırlamakla görevlendirilir. Araştırmaları sırasında, ölümler arasında meşum bir bağ keşfeder: Ölüm Şarkısı.
Aklından geçirildiğinde bile ölümcül bir silahtır bu. Şarkının hakimiyetine giren Streator, istemese de bir seri katildir artık. Amacı ise daha fazla insanı öldürmek değil, şarkının yayılmasını engellemektir. Hayaletli evlerin emlakçısı Helen Hoover Boyle ile birlikte, şarkıyı avlamak için ülke çapında bir yolculuğa çıkarlar…
Başta evin yeni sahibi oturma odasının zeminine hiç bakmamı; gibi yapar. Gerçekten hiç bakmamış gibi. Ne evi ilk görmeye geldiklerinde, ne de komisyoncu onları gezdirdiğinde. Odaları ölçmüş, hamallara kanepe ve piyanoyu nereye koymaları gerektiğini söylemiş, sahip oldukları bütün eşyaları eve yığmışlardı ama durup da oturma odasının zeminine bakmamışlardı.
Taşındıktan sonraki ilk sabah alt kata inerler ve beyaz meşe kaplı zeminde şu kelimelerin kazınmış olduğunu görürler: GİDİN BURADAN Yeni ev sahiplerinin bazıları bunu bir arkadaşlarının şaka olsun diye yazdığını farz eder. Diğerleri bunun hamallara bahşiş vermedikleri için olduğundan emindir.
Birkaç gece sonra ebeveyn yatak odasının kuzeye bakan duvarının içinde bir bebek ağlamaya başlar. Genellikle bu durumda ararlar.
Ve kahramanımız Helen Hoover Boyle’a bu sabah lazım olan son şey, bu yeni ev sahibiyle telefonda konuşmaktır. Bu kekelemeler ve ağlamalar. Helen Boyle’a sadece bir fincan daha kahve ve “tavukçuluk” anlamına gelen on harfli bir kelime lazım. Polis kanallarını tarayan telsiz tarayıcısında neler konuşulduğunu duyması lazım.
Sekreteri dışarıdaki odadan kafasını uzatana dek Helen Böyle parmaklarını şaklatmaya devam ediyor. Kahramanımız ahizenin alıcısını iki eliyle örterek, tarayıcıyı işaret ediyor ve “Kod dokuz-on bir,” diyor. Ve sekreteri Mona omuzlarını silkerek “Eee?” diye soruyor.
Eee’si kod defterine bakması gerekiyor.
Ama Mona “Sakin ol. Dükkânın birinde ufak bir hırsızlık olmuş,” diyor.
Cinayetler, intiharlar, seri katiller, kazara aşın dozdan ölümler gibi olayların gazetede manşet olmasını bekleyemezsiniz. Bir başka komisyoncunun dâhi çocuk olup parsayı toplamasına izin veremezsiniz.