alberto moravia, açık, erotik bölümleri yüzünden yarattığı skandalla karışık büyük bir başarıya ulaşan “kıskançlık” adlı romanıyla, burjuvazinin analizini yapmaya geri döner. “kıskançlık”, yaşamdan sıkılmış olan zengin bir burjuva çocuğun, kendisine ressam olarak bir hayat kurmak istemesini ve ressam arkadaşının çıplak modeline aşık olmasını anlatır. arkadaşının ölümünden sonra model kızla ilişkiye giren genç adam, aşkın esiri haline gelse de reddelişi ve hayalkırıklığını bir arada yaşar.
1962′ de eşi elsa morante’den boşanan yazar, bu tarihten ölümüne kadar geçen 24 yılını dacia maraini ile paylaştı. bu yıllarda yazdığı tiyatro oyunlarında başarılı olamamıştır. tiyatro oyunlarındaki başarısızlığını edebiyatla gidermeye çalışarak 1971 “ben ve o” adlı romanın yayınladı. “romalı kadın” gibi “ben ve o” da büyük ilgi uyandırdı ve moravia tekrar en çok satanlar listesine girdi. romanda gözü yükseklerde olan genç bir adamın yani ben’ in asi cinsellik organıyla yani o ile tartışması anlatılır. yine 70′ li yıllarda yazdığı desideria adlı romanda varlıklı bir burjuva aileden gelen genç bir kadının kurulu düzene başkaldırmasına neden olan toplumsal olayları inceler.
Eserleri
aylaklar maskaralık, agostino romalı kadın, başkaldırı , düzen adamı, , la ciociara , kıskançlık ,ben ve o, desideria
ÖZETİ
Resim yapmaktan nasıl vazgeçtiğimi çok iyi anımsıyorum. Bir akşamdı. Ardarda sekiz saat atelyemde kalmış; arada bir beş on dakika resim yapmış; sonra kendimi divanın üstüne atarak gözlerimi tavana dikip bir iki saat uzanmıştım. Derken, sanki bunca verimsiz çabadan sonra nihayet doğru çıkan bir esinlenme sonucu, birdenbire son sigaramı da sönmüş izmaritlerle dolu sigara tablasına bastırdım. İçine gömüldüğüm koltuktan bir kedi çevikliğiyle fırladım. Paletimi temizlemek için «vrasıra kullandığım bir çakı vardı; onu kaptığım gibi üzerine resim yapmakta olduğum tuali birbiri ardınca vurarak yırttım. Ancak tuali paramparça ettikten sonradır ki içim rahat etti.
Sonra aynı büyüklükte, hiç kullanılmamış bir başka, tuali bir köşeden çekip aldım. Yırttığım tuali kaldırıp attım, yerine de yenisini şövalenin üzerine yerleştirdim. Bunu yaptıktan sonra bendeki (nasıl diyeyim bilmem?) bütün yaratıcı iradenin bu öfkeli, fakat aslında akıllıca yoketme işi sonucunda tümden tükendiğini hemencecik farkettim yine de.
Bu resmi yapmak için son iki ay boyunca hiç aralıksız, canla başla çalışmıştım. Böyle ça 6 KISKANÇLIK kı ile vura vura parçalamak, onu nihayet bitirmek anlamına geliyordu ama, dış sonuçlar bakımından olunjsuz tarzda bir bitiriştjL bu —bu sonuçlar da beni pek ilgilendirmiyordu ya, neyse,— ama içimde beliren esinleniş bakımından olumlu sayılırdı yine de.
Cecilia bana gülümsüyordu ama yüzüme bakmıyordu, beni görmez gibiydi hattâ. Bu hâliyle benden çok kendisine gülümser gibiydi sanki. Ona zevk verdiğim için bana değil de, zevk aldığı için kendine daha çok minnet beslemekteydi âdeta.
Ne kadar kişiliksiz ve tek başına olursa olsun, yine de sevişmemizin; yani vücutlerimizin birleşmesinin, birbiri içinde âdeta erimesinin son bölümüydü bu gülümseyiş. Hemen sonra da divanın üstünde, birimiz ötekinden ayrılmış olarak, iki kişiydik ve konuşmak gerekiyordu. O zaman erotik isteğin yerine aldırmazlığın geçtiğini görüyordu.