“Ne kadınlar sevdim zaten yoktular” diye anlattı “sevgili”nin hayatta somut bir karşılığı olmadığını Attilâ İlhan. Şimdi de “Kimi sevsem sensin hayret” diyor. Yaşadığımız hayat karmaşıklaştıkça “mümkünsüz” hale gelen aşklarımızı mısralara döküyor, mısralarını, ruhumuzu hafif bir meltem gibi saran, bizi derinleştiren, acıtan eşsiz bir müzikle harmanlıyor ve onlardan hayatlarımıza temelli giren, unutulmaz şiirler inşa ediyor…

Onlara bakalım, dokunalım diye; onları duyalım, koklayalım, onlarla içimizin çoraklıklarını yeşertelim diye.

Şiirde liriklik,hayatta romantizm,aşkta vefa güzel durumlar elbette ama. Amadan sonra ki duruma gelince; Romantik bir realist olarak bu duygu halini sağlıklı bulmuyorum. Duygusallığı yönetecek irade de olmalı insan diye düşünüyorum.

Kitap; esas sevilenin aşkının sunağında,kurban edilen diğer aşkların öyküsüdür. Gördüğü her surette temizlemeye çalışır yürek, unutamadığı nın kırıp döktüklerini…

Kimi Sevsem Sensin Özeti

Şiir, heyecanla aklın dengesini içerir. Heyecan, duygusal düzeydeki izlenimleri yoğunlaştırırsa, akıl bilgi düzeyindeki verileri şiire katar. Böylece ortaya nesnel gerçeğin öznel estetik bileşimi çıkmış olur. Çocuklar, işin bilgi yanını kaytarıyor, daha doğrusu benzemeye özendikleri ustalardan kopya çekiyorlar ya da bilgiyi şiirsel bilgi diye değil de didaktik bilgi diye alıyorlar.

Olur mu hiç? Öyle genç ozanlar tanıdım ki, on dokuz yaşında Marks’ı, Engels’i okumuş, Bayburtlu Zihni’yi bilmez ya da iyi kötü ozanlarımızı bilmez, ya da toplumsal gerçekten haberi yok.

gözyaşlarımla o makbere girdim de çağladım elden giden o dostları andım birer birer

bilmem ki nerdeler?’ diye sordumdu onları derhal o makbere dedi:

bilmem ki nerdeler?'”

Nâsırüddin-i Tûsî

sevmek için geç ölmek için erken “…eksik olmaz gamımız bunca ki bizden gam olup her gelen gamlugider şad gelip yanımıza…”

fuzûlî

yalnızlığı denemek gecenin ortasında ne işin var yıldızlara dokunma yanarsın bak birazdan ay da batacak

aydınlık neyin oluyor senin

gökyüzü akraban filan mı

beni bulur bulmaz gözlerin

şimşek çakıyorum yalan mı

inceden inceye boyanmaz mıydın kirpiklerinin lacivert örtüsü süheylâ değildi başkaydı adın ellerin buz gibi ağzının büzgüsü kaç yalnızlığın gizli

üzüntüsü ne yapsan ne etsen anlaşılmadın belki sebep kendini aşmak dürtüsü süheylâ değildi başkaydı adın nabızlarında pişmanlığın gürültüsü

gülümsemen soğumuş çiçek ölüsü zorro – kamçılı kadın

gözlerin kaç gece eder

dudakların kaç karanfil

gülünce sehpalar

devriliyor kızgınlığın kaç

yanardağı sevişmen

savaştan beter yenen

yenilen belli değil fena

halde kayıp veriliyor kimin

kolu kimin bacağı

yalnızlığın simsiyah panter

vahşiliği zehirli bir yeşil

dişleri ısırdıkça sivriliyor bilinmez ne zaman ısıracağı

yok yok elinde ölmek yeter

cam tozu kumsal soğuk