İklimler ; Onlar, bu oyunda birbirlerine durmaksızın çarpan sayısız dalgaydı. Zamanlar mekânlar birbirine karıştı. Ölümler yaşama…
Oysa, öğrenmek için çıkmışlardı bu yola, öğretmek için. Yaşamak için yürümüşlerdi bu yolu, ölümsüzlük için. Bilgeliği aramışlardı bu yolda, ışık olmak için…
Şimdi, yolun sonundalar. Hâlbuki son yok, yeniden zamanın başındalar; Sonsuzluk için!
“Onu, iyi bir şekilde hatırlayacağım ama sana sırılsıklam âşık olacağım. Bu iklim hiç değişmeyecek. Bizim iklimimizde tek bir rüzgâr esecek ve yönlerimizi hep birbirine çevirecek.”
“Her karanlık kendisini sonlandıracak şafağın tohumlarını içinde taşır.”Dante Alighieri
Ya uyusan? Ve uyurken bir rüya görsen? Ve rüyanda cennete gidip hiç bilmediğin bir çiçek koparsan? Ya uyandığında çiçeği hâlâ elinde tutsan? Ne olurdu o zaman
Colleridge’in şiirsel dizelerinin aksine benim düştüğüm yer kesinlikle cehennemdi, hatta cehennemin bile dibiydi. Ellerim sıkı sıkıya kolyemi kavrarken avuçlarımın alev aldığını hissediyor, düşlediğim korkunç gerçekliğe gözlerimi açmaya cesaret edemiyordum.
Belki de yanılmıştık. Bütün bunlar bir oyun, bizleri tuzağa düşürmek için düzenlenmiş acımasız bir plandan ibaretti.
Ne Petra, ne ben, ne de diğerleri bunun farkına varmış, Petra’yı kurtarma hevesiyle gözümüz kapalı kendimizi bir hengamenin, bilinmezliğin ortasına atmıştık.