Aslında insan kalbini sarmamalı, hükmü bir gün süren gazete kağıtlarına. Dönen rotatife kaptırmamalı insan ince sözü, kırılgan cümleyi. Ama ben yaptım; içimin en kuytusundan geçenleri kimi zaman, gazetelere yazdım. Belki de sırf bu nedenle hiçbir zaman gerçekten köşe yazarı olamayacaktım. Hep “diğer bir şey” olarak kalacaktım.
Ama bu yazılar yüzündendir, hiç hesapta yokken, bir gazete, bir sabah, birilerinin kalbine değdi. Yazanın içerisinden uçuşup gelen, atlayıp, konup bir gazete sayfasına, sizin de içinize sızdı. Bunlar işte, o yazılar. Bunlar, İçeriden yazılanlar…
Buzdolabı kapaklarına, işyeri masalarının kenarına asılan, insanlardan insanlara postalanan, hatta “Kıyıdan” köşesinden çıkıp insanlar arasında dolaşırken bazen sahibini kaybeden… Bazen sizi tam da beklenmedik bir yerde yakalayıp yaşartan, hatta kimi zaman size işi astırmayı bile becerebilen… Kimi kez tutup kolunuzdan çocukluk fotoğraflarınıza götüren, orada bırakıveren… Bazen kararlar aldıran, hatta bazılarına ülkeler aşırtan… Bunlar, o yazılar.
Bir de “yersiz şeyler” var, en çok onlar zaman alır esasen. Kopmuş anahtarlıklar, bozuk paralar, dibi kalmış kremler, içinde tek dal kalmış sigara paketleri, para üstü yerine alınmış kötü sakızlar, saçlar kesildikten sonra öksüz kalmış tokalar… Onlar da esas şeylerin arasında bir gezinti halinde var olurlar.
Toplumsal yaşam bizi düzenli, işlevi belli ve kontrol altına alınmış şeylerle sarmalayarak uyumlu ve başarılı bir birey olmaya zorlasa da, asıl öykümüz “yersiz şeyler”in gizli tarihinde yatar. O kopmuş anahtarlığın bir vakitler hangi kapıları açtığı, dibi kalmış o kremlerin çantamızda nerelere yolculuk ettiği, o bir dal sigaranın hangi geceden arttığı… İçine konduğumuz kaplardan sızan kendi hallerimizdir o “yersiz eşyalar”ın geçmişleri. Dönüp baktığımızda en çok ve en özleyerek hatırlayacaklarımız…
İçeriden – Kıyıdan Konuşmalar, Ece Temelkuran’ın yayımlandıkları senelerden bugüne hep o gizli tarihimize dokunmayı sürdüren yazılarının derlemesi. Gazete yazılarının edebiyatla buluştuğu o ince çizgide…