Geçmiş yaşamının gölgeleri içinde, kaybettikleriyle yaşamayı öğrenen, ellerine bulaşan kanı yüreğinden kopan dizelerle kutsayan Devran. Destan. Bedenin arafında sıkışıp kalmış, ruhu ikiye bölünmüş bir adam ve her iki yaralı ruha da şifa olacak bir kadın.
Ben Devran,
Kaleminden satırlara aşk damlayan.
Dününü bir avuç külle sonsuzluğa uğurlayan. Kalbinin atışını hiçe sayan, canı yanan, yarasına tuz basan, yitik Devran.
Ben Destan,
Devran’ın bittiği yerde başlayan.
Kalemini kırıp eline silah alan. Yarınını bir karış toprağa katan. Kalbini söküp atan, can yakan, yaraları kanatan, acımasız Destan.
Aşk kurşun gibi; hedefi belli, hızı belli, izi belli. Ve bir kere izini bıraktı mı ömrü belli.
Özet
“Elindeki silah yüzünden babasını reddeden Devran aynı gün babasını karısını ve küçük kızı meleğini kaybedince İstanbul’da Destan yazmaya başlar. Bir yanı şair Devran’ken diğer yanı Katil Destan’dır artık .
Mesleğinde başarılı bir doktor olan Efsun babasının son isteği üzerine mesleğini bırakıp şirketin başına geçer. Doktorluğu bırakması sonucunda ideallerinin peşinden gitmek isteyen eşiyle ayrılır. İşin yorucu temposundan sıkılan Efsun tatil yapmaya karar verir. Huzurlu bir tatil planı yapan Efsun Devran’la karşılaştığı an kendini anlamlandırmadığı duyguların içerisinde bulur.
Hayatı boyunca böyle duygular hissetmeyen Efsun ilk defa gördüğü adama nasıl bu denli kapıldığını sorgulasada artık gönlünün aşka düştüğünün farkındadır.