Ayfer Tunç’un büyük ilgi gören kitabı Bir Maniniz Yoksa Annemler Size Gelecek,
2003 yılında altı Balkan ülkesi arasında düzenlenen yarışmada Balkanika ödülüne değer görülmüş, Tunç, bu ödülü alan ilk Türk ve kadın yazar olmuştu. Bu kitap, alt başlığından da anlaşılacağı gibi, 70’lerin Türkiye’sinin bir portresini çiziyor.
Yazar, bir kuşağın bütün özelliklerini ve yaşam biçimlerini aktarabilmek amacıyla başlamış çalışmaya. Bunu yaparken, kendi anılarından yararlanma yoluna gitmiş. Böylece 70’lerin Türkiye’si titiz, usta bir öykücünün kaleminden, yalın, abartısız bir bellek çalışması olarak ortaya çıkmış.
Kitap, 7’den 70’e bütün okurlar tarafından kâh gülümsenerek, kâh gözyaşları içinde okunacak, ama kesinlikle unutulmaz tatlar bırakacak. Bir Mâniniz Yoksa Annemler Size Gelecek’in bu yeni baskısı, yeni resimlerle hazırlandı.
Milletçe tevazu sahibiydik ve halen de sahibiz. Tevazunun yanında utanma vardı, ayıp vardı, samimiyet çok daha belirgindi. Mahallede cenazesi olan evde günlerce yemek pişmez, komşular sırayla yemek taşırdı. Hatta vefat edenin kırkı çıkana kadar o evde televizyon açılmaz, müzik sesi duyulmaz ve merhum evini ziyaret eder düşüncesi ile bir odanın ışığı sürekli açık bırakılırdı. Düğünlerde de keza aynı idi davranışlar, komşular düğün yemeği hazırlar, birlikte çehiz yıkanır, sergilenir ve gelin evine yerleştirilirdi.
Tüm bunlar imece usulü yapılırken halen nedenini bulamadığım icraatların sahibi anneme neden öyle söylerdin diye sorduğumda kızım ayıptı diyerek kendisinin bile tam açıklayamadığı değişik fanteziler de yok değildi aslında.
Örneğin, ailece bir komşuya ziyarete gittiysek, ikramın ikincisi teklif edildiğinde teşekkür edip geri çevirmek ( evde karnımızı annem doyurdu aç değiliz algısı yaratmak ki bu yaşa geldim yine ziyaretlerimde çok canım çekse de ikramın ikincisini reddederim.
O dönemler sadece TRT1 vardı bir yıl sonra da TRT2 yayın hayatına başladı. Annemler dışarı çıkıp oynamamıza izin vermedikleri için televizyon ablam ve benim için en büyük eğlence aracıydı diyebilirim. Her ne kadar Beraber ve Solo Şarkılar gibi bize göre gereksiz can sıkıcı programlar olsa da biz yine de hiçbir yayını kaçırmamaya özen gösteriyorduk. Çok fazla seçme hakkına sahip olamadığımız için de bize sunulanla yetiniyorduk. Birkaç sene sonra özel kanalların açılması ile nihayet daha fazla seçim hakkına sahip olabilmiştik.
70’li yılların “sosyolojik panoraması” olan kitap; dönemin müzik zevkine, bayram geleneklerine , eğitim sistemine, radyo ve televizyon yayıncılığına, erkek ve kadın modasına, aşk ilişkilerine değiniyor