Bir Günü Bitirme Sanatı’nda dünyayla arasında kurduğu köprüleri her defasında kendi yıkan kadınlar var. Özyürek günlük hayatın sıradan olayları üzerine öyle bir mercek tutuyor ki küçük bir izin, anlamın karnında derin bir yarık olduğu anlaşılıyor; insan hayattaki güvenli yerini kaybediyor. Bir şüphe beraberinde başka şüpheleri getirirken hiçbir nesnenin, duygunun, düşüncenin eski halini korumadığı, yeniden başlamanın mümkün olmadığı bu öykü dünyasında en iyi şey bir günü bitirmek. Ama günler günleri kovalıyor ve yeniden kuruluyor köprüler. Yeniden yıkılmak üzere elbette.
Semra’yla buluşmamız benim için çok büyük bir anlam taşıyordu (anlamı kendisini aşan tüm şeyler gibi ayağıma dolanacağını seziyor ve göbeğimi daha çok içime çekiyordum). Bir çeşit yeterlilik sınavıydı bu iş artık (ne kadar insansınız?). Gurur meselesiydi (korkarım sizi kabul edemeyeceğiz). Randevu noktamıza yaklaştıkça mide bulantımı, hatta her şeyiyle midemi daha çok hisseder olmuştum. Gözümle hızla taradım alanı; bir hayal kırıklığı ama ne yalan söylemeli, aynı zamanda bir rahatlama… Gelmemişti.
Özet
Kadınlığa dair her şeyden nefret etmeye başlamış bir genç kızın önce heyecanlı, sonra umutsuz, sonra zorunlu bekleyişi. Bir soyunma kabininde geçen utanç dolu anlar. Ruhu ve bedeniyle yaşadığı tuhaf deneyimleri bir benzeriyle paylaşmak için gazete ilanı veren bir kadın.
Sutyeninden çorabına her şeyi ince ince hesap ederek, sürekli konuşarak, kendini yanıtlayarak, âşık olduğu adama hazırlanan bir başkası. Anlamları kaybetmiş biri günü nasıl bitirir?
Bir insana yalan söylediğinizde ne hisseder?
Onu aldattığınızda nereye bakar, neyi görür?