Sekiz asır öncesinden günümüze yankılanan bir sesin kendini ve kainatı keşfi…

Yunus Emre’nin Çocukluğundan başlayıp Hacı Bektaş’ın dergahına, oradan Taptuk Şeyh’in kapısına uzanan yarı masalsı, yau efsanevi, ama hepten hakiki, hakikatin peşindeki yolculuğu…

Yunus Emre’nin Bir gün bir çobanla, bir gün bir alimle, bazen de bir mezarcı ile karşılaşmasının sırlı hikayesi….

 

İlimden keşfe, bilgiden hikmete giden bir ömrün hikâyesi…

Şiirsel bir Yunus Emre romanı.

Şeyhimin asasını arıyorum ben. Doğu’dan gelip Batı’ya gidiyorum.

Asayı bulduğumda her şey biter. Asayı bulduğumda her şey başlar. O gün güneş dürülür, yıldızlar kararır, dağlar sökülür…

O gün, denizler kaynar, gök kubbe yıkılır!

Asayı bulduğumda, gökyüzündeki Avcı yere düşer, Sahra’nın kumları sulara karışır ve yedi iklim yok olur gider!

Bu arayışta çok kişiyle karşılaştım. Bir asanın izinde neler gördüm!

Cansız toprakta canı, uçsuz bucaksız uçurumlarda hayatı gördüm. Yaşadığını sandıklarımızın cesetlerini gördüm.

Ben, Yunus. Şeyhinin asasını arayan bir garip gezgin

 

“Şeyhimin asasını arıyorum” diye çıktı yollara Yunus. Bu yolculukta kendi için hikayeler bulacak ve biz okurlar o hikayelerden dersler çıkaracaktık.

Ve öyle de oldu.

Zalim bir moğol askerinin kalbindeki sönmemiş acısını görecekti Yunus ve biz öğrenecektik kimse ezelden kötü olmamıştı, acı yaşanmışlıklar insanı bu hale getirmişti.

Dergaha vardığında nefesi değil buğdayı seçtiğinde yaşadığı pişmanlığı görüp öğrenecektik; bedenin doygunluğundan daha önemli ruhun doygunluğu.

Taptuğun dergahında su taşımaktan yara olan omzunu bir başka dervişe gösterdiğinde, yarasına merhem sürdüğünde hocasının hiddeti karşısında anladı Yunus şikayet etmemesi gerektiğini, ve biz de öğrenecektik.